رسالة من هولاندا .. مش عارف اقرأها

[achnaton]

الرسالة التالية وصلنى اليوم من صديق هولندى .. عمل معى من زمن .. ويعز صداقتى واللغة الهولندية رغم قربها للألمانية .. ولكنى لا اجيدها .. ولا احب الكلام بها .. فيها حرف الخاء كتير .. وبنظرة عابرة كده عرفت انه مقال من احد الصحف الهولندية عن مبارك وجمال .. والانتخابات .. ولأهمية الموضوع .. لأنه يكشف نظرة العالم وخاصة فى اوربا الى التطورات فى بلدنا .. قلت ابعته زى ما هو .. يمكن معانا من الاحباب من يترجمه .. هل من متطوع .. مع شكرى سلفا ..

dinsdag 6 september 2005 uur.

‘Moderne farao’ Mubarak bezoekt hutje aan de Nijloever

Van onze correspondent Ferry Biedermann

CAÏRO - Voor het eerst van hun leven gaan de burgers van Egypte zelf hun president kiezen. Maar president Mubarak, die al

De campagne voor de eerste directe presidentsverkiezingen aller tijden in Egypte is dit weekeinde afgerond. Morgen gaan de kiezers naar de stembus. President Hosni Mubarak, die al 24 jaar aan de macht is en voor een vijfde termijn gaat, stevent af op een comfortabele zege.

Tijdens een campagne in ‘Amerikaanse stijl’ heeft Mubarak geprobeerd zijn imago van ‘moderne farao’ af te schudden. Dat deed hij met simpele trucjes die het ook in westerse verkiezingscampagnes nog altijd goed doen: op bezoek gaan bij een eenvoudige plattelandsfamilie in een rieten hut aan de oever van de eeuwige Nijl. Mubarak zit er ontspannen bij en laat zich thee brengen door de vrouw des huizes – het toonbeeld van de politicus op zoek naar de stemmen van het gewone volk.

Dat is echter vooral schijn, in de prille Egyptische democratie. Het uitzonderlijke bezoek was alleen bedoeld voor de camera’s. Want hoewel hij aan het begin van zijn presidentschap nog als een min of meer bescheiden, gewone jongen werd beschouwd, hebben zijn eeuwige politieke leven en zijn kennelijke dynastieke ambities (gericht op zijn zoon Gamal) de 77-jarige Mubarak de bijnaam van ‘moderne farao’ bezorgd.

De eerste rechtstreekse presidentsverkiezingen in Egypte zijn ook volgens Mubaraks campagnemedewerkers niet echt bedoeld om een nieuwe president te kiezen. Niemand twijfelt eraan dat Mubarak gaat winnen. Nee, de campagne is bedoeld als een ‘generale repetitie’ voor de komende parlementsverkiezingen en het mogelijk democratischer post-Mubarak-tijdperk.

Belangrijker is wellicht de indruk die de Egyptische leider probeert te maken op zijn buitenlandse bondgenoten, de Amerikanen, voor wie democratisering in het Midden-Oosten plots zo belangrijk is geworden.

Net als het ‘Amerikaanse’ campagne-optreden van Mubarak vertegenwoordigt het hoofdkwartier van zijn Nationaal-Democratische Partij niet het Egypte dat de meeste burgers kennen. De vers geschilderde en blinkend schone gangen ruiken naar geld, iets dat in de rest van het land grotendeels ontbreekt.

Geen van de vrouwen in de dynamisch ogende kantoren draagt een hoofddoek. De campagne wordt geleid door westers uitziende, westers georiënteerde en soms ook westers opgeleide jonge mensen, de hervormers binnen de verkalkte NDP – een partij van jaknikkers die al tientallen jaren fungeert als politieke dekking voor de president.

Lamees al-Hadidi is een jonge journaliste die door de campagne is gerekruteerd als media-manager. Ze geeft over de telefoon instructies aan televisieploegen, bestelt posters en T-shirts en houdt zich bezig met nog duizendenéén andere campagnezaken. Ze doet bijna verontschuldigend omdat zij als ‘liberale hervormer’ voor de campagne werkt, maar ze wil zien of ze de dingen ‘van binnenuit’ kan veranderen, zegt ze.

Ze meent dat de verkiezingen, ondanks de vele klachten van de oppositie, wel degelijk ‘eerlijk en open’ kunnen verlopen. Ze somt een hele lijst van beperkingen op waar ook de campagne van de president zich aan moet houden. Maar, geeft ook zij toe, omdat het hele staatsapparaat al 24 jaar lang wordt beheerst door Mubarak vinden veel functionarissen het moeilijk nu opeens neutraal te zijn. Vandaar dat aan de gevels van sommige overheidsgebouwen toch grote posters van de president prijken en dat de kranten hem bewierroken.

De klachten van de oppositie dat de verkiezingen niet transparant zijn omdat er geen buitenlandse of onafhankelijke Egyptische waarnemers worden toegelaten, wimpelt ze ook af. ‘De partijen sturen waarnemers. En waarom zou de president het risico lopen van fraude beschuldigd te worden? Het is in ons belang dat de wereld ziet dat het eerlijke verkiezingen zijn.’

De vooraanstaande Organisatie voor de Mensenrechten in Egypte heeft echter al gezegd dat er weinig kans is dat de verkiezingen eerlijk verlopen.

In een vervormde echo van de fundamentalistische Moslim Broederschap zegt ook Lamees dat de belangrijkste functie van deze verkiezingscampagne de ‘bewustwording’ van de bevolking is. In het geval van de NDP lijkt de partij te zoeken naar een campagneformule die de kiezers net zo loyaal aan de partij bindt als de autocratie dat de afgelopen decennia heeft gedaan.

Dat hoeft niet eens zo heel moeilijk te zijn, aangezien een groot deel van de Egyptische bevolking stabiliteit lijkt te verkiezen boven verandering. Mubarak, die langdurig campagne heeft gevoerd tegen de islamitische extremisten (die zijn voorganger Anwar Sadat hebben vermoord), werpt zich op als de kandidaat van de stabiliteit.

In cultureel centrum El-Sawy, in de moderne wijk Zamalek, komen intellectuelen en studenten naar Arabische rap en Afrikaanse traditionele muziek te luisteren. Het publiek is niet unaniem hervormingsgezind. Mohammed Abed Khaled, een student rechten, wijst de politieke alternatieven in Egypte heel beslist af, inclusief de Moslim Broederschap en de seculiere liberale oppositie.

‘Mubarak en de NDP hebben stabiliteit gebracht. Wie weet wat er gaat gebeuren als een van die anderen aan de macht komt?’ Net als veel andere Egyptenaren heeft Khaled weinig vertrouwen in politici in het algemeen; die zijn er, naar hij meent, alleen op uit hun eigen zakken te vullen. Het zijn overigens juist de NDP en de kringen rond Mubarak die een corrupt imago hebben.

Inzicht krijgen in de werking van de NDP en de regeringskringen is niet eenvoudig. Net als in zoveel Arabische landen is het de president die de meeste beslissingen neemt. Maar, zegt Abdel Munir Saeed, hoofd van het Al-Ahram Centrum voor Strategische Studies, ‘Mubarak is voorzichtig, hij zoekt de consensus en zal niet ver voor de rest van de mensen uit lopen.’ Het besluit om verkiezingen te houden, zou ook op die manier tot stand zijn gekomen.

Volgens velen is het Mubaraks zoon Gamal, die de afgelopen twee jaar een steeds grotere rol is gaan spelen in de partij, die de knoop heeft doorgehakt. Hij wordt door veel politieke waarnemers gezien als vooral geïnteresseerd in economische hervormingen. ‘Hij heeft geen leiding gegeven op sociaal gebied’, zegt een analist, maar binnen de partij worden de verkiezingen grotendeels op zijn conto geschreven.

‘Alles is veranderd sinds Gamal en zijn aanhangers de partij begonnen te domineren’, zegt Ali-Shamseddin, een man van in de 50, die tot voor kort ‘jeugdleider’ was van de NDP. Hij is ambivalent, heeft het gevoel dat hij klemzit tussen de nieuwe en de oude garde.

De Nationaal-Democratische Partij moet veranderen, weet hij, maar het gaat niet van harte. ‘Als Gamal de partij ooit verlaat, dan vertrekken de andere hervormers ook en dan is het afgelopen met de NDP.’

Deze verkiezingen moeten aantonen dat de hervormers de partij kunnen redden.

[se_ Elsyed]

بص ياسيد الجملة دي Moderne farao’ Mubarak معناها مبارك فرعون مصر الحديثة .. وإستنى عليه لما أشتهاجا بقي الكلام وأكتب لك الترجمة الهولندية اللي على أصولها . :)